روزی برای گل های سرخ دیارمان

بغض‌های حقیر ما، روبه‌روی تصاویر گلگون شما سرریز می‌شود و راه را برای کلام می‌بندد؛ با شما شقایق‌هایم. از شما چه باید گفت و چه باید نوشت؟

 چه باید گفت ؛جایی که واژه‌ای یافت نمی‌شود تا شما را با آن ستود.

ما مانده‌ایم و یاد شما

بدا به حال ما، اگر یاد شما را زندگی ما قاب نگیرد.

وقتی دست نوشته‌های شما خوانده می‌شود، در می‌یابیم که شما نام دیگر خورشیدید و قرابتی نزدیک با خود عشق دارید.

وقتی وصیت‌نامه‌های شما را می‌خوانند، تازه می‌فهمیم چرا با عزم آخرین نفر از شما، آسمان چمدان خود را بست و کوچید تا بر شرم خویش نیفزوده باشد.

 وقتی عکس شما را در ذهن خویش ورق می‌زنیم، تازه می‌فهمیم که عکس‌های تک تک شما اشاره می‌کرده است به بهترین فصل حیات و ما غافل بودیم.

در هر کجا که هستی، هر گوشه این خاک که قدم برمی‌داری، با چشم‌های مترصد، نگاه کن که مبادا روی خون لاله‌ها پا بگذاری!

این دیار سربلند، فصل‌های سرخ و خونینی را پشت سر گذاشته است. روزگاری این پهناور دلیر، انارستان بود. انارهای عاشق، با سینه‌های خونین، در همه جا رسته بودند.

شهدا، همیشه هستند

کبوتر بودند آنها که ناگاه، پرکشیدند و در آسمان، به ابرازی ابدی رسیدند؛ کبوترانی که در یک سحرگاه، ندای رستاخیز در گوششان طنین‌افکن شد و با کوله‌باری از اخلاص بر دوش، لبیک‌گوی دعوت معبود شدند.

کبوتران دلاور، قهرمان‌های بی‌مانند این سرزمین، خاک سبز وطن را از دسترس فتنه‌ها و دشمنی‌ها بیرون کشدند و اهریمن را در جای خود نشاندند.

اگرچه رد پای رفتنشان، تا ابد بر شانه‌های زمانه باقی است؛ آنها همیشه هستند و جاده‌ای که فراروی ما گستردند، تکلیف تمام لحظه‌هامان را روشن کرده است.

رفتن همیشه تلخ نیست. گاه، رفتن‌ها از همان آغاز، مؤیّد رسیدن است. پرپر شدن، همیشه اشک‌آلود نیست؛ گاه، حماسه‌ای زبانزد است.

روز 22 اسفندماه در تقویم جمهوری اسلامی ایران که همزمان با سالروز تاسیس بنیاد شهید به فرمان امام (ره) است به نام روز بزرگداشت شهدا نامگذاری شده است.

امروز یادی میکنیم از 2 هزار و 870 شهید استان زنجان که هر کدامشان گل سرخی هستند در سرزمین پهناورمان.

نامشان همیشه جاویدان.

 نویسنده:رضا علیزاده