تحریمهای جدید و فرجام برجام در صنعت نفت ایران

نمایشگاهی که 600 شرکت از 37 کشور در آن حضور داشتند. حاضرانی که اگرچه از بازار پر سود و منفعت ایران داد سخن سر می دادند، اما قاطبه آنها همانگونه که پیشتر هم نشان دادند نه می خواهند و نه می توانند مقابل قلدرمابی آمریکا در اعمال تحریم، لب به اعتراض باز کنند.
تحریم صنعت نفت؛ واژه ای که دستکم 67 سال است با آن در صنعت نفت آشنائیم. نخستین تحریم نفتی ما را هم، آمریکائیها رقم زدند. اردیبهشت 1330، به مجرد آن که نفتمان را ملی کردیم، آمریکا اعلام کرد دیگر مایل به مشارکت در فعالیتهای نفتی و خرید نفت ایران نیست. انگلیس هم بیانیه داد که دولت ها و شرکتهای خریدار نفت ایران را، تعقیب قضایی می کند.
تحریمها در سالهای بعد به موازات تحمیل جنگ تشدید شد، تا که مهمترین منبع درآمد ایرانیان نه فقط در فروش طلای سیاه که در استخراج و فرآوری آن کاملا زمین گیر شود.
در این مقطع این صنعتگران بومی و مهندسان داخلی بودند که دست به کار شدند، تا آنجا که در ساخت تجهیزات مورد نیاز این صنعت مادر با حدود 3 هزار سازنده، میانگین به 70 درصد خودکفایی رسیدند.
توان داخلی اگرچه بیش از 3 دهه وابستگی مان را کاهش داد اما برجام که به نتیجه رسید به تدریج صنعتگر داخلی به بوته فراموشی سپرده شد تا آنجا که به گفته رئیس انجمن سازندگان تجهیزات صنعت نفت، تنها 32 درصد ظرفیت موجود داخلی به کار گرفته شد.
حالا با خروج آمریکا از برجام، از اعمال شدیدترین تحریمهای 40 سال گذشته خبر می رسد. ترامپ به متحدانش ۱۸۰ روز فرصت داده تا از قراردادهای نفتی با ایران خارج شوند.
در این شرایط باز هم، تنها این توان داخل است که می توان به آن تکیه کرد.
مصداق آن مثل که: "کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من"...
یادداشت: علیرضا بای