اعتراض به نژادپرستی و خشونت پلیس در آمریکا

پیتر کِرر، یکی از برگزار کنندگان «کمپین دوچرخه سواری در خیابان‌های نیویورک» گفت: ما کار خود را با دوچرخه سواری در سطح شهر در حین اعتراضات مختلف آغاز کردیم. هیچ ساختار یا فرایندی برای محافظت از معترضان در خیابان‌ها در برابر خودرو‌های عبوری وجود نداشت. بسیاری بر این باورند که این یک شیوع امن برای ورود به اعتراضات است.
اورلندو همیلتون، یکی دیگر از برگزار کنندگان «کمپین دوچرخه سواری در خیابان‌های نیویورک» گفت: من هیچگاه برای ورود به اعتراضات برنامه ریزی نکرده بودم. اما زمانی که من ۱۵ سالم بود دوستم در سن دیه گو به دست پلیس به قتل رسید و افسرانی که او را کشتند هیچگاه دستگیر نشدند و هر روز افراد بیشتری به قتل می‌رسند. من احساس کردم که باید بیرون بیاییم و در اعتراضات شرکت کنم. ما هر هفته باید بیرون آییم و سوار دوچرخه شویم. بنابر این، مدیریت و سازماندهی خوبی باید برای برگزاری این اقدام اعتراضی وجود داشته باشد. این کار برای من بار احساساتی زیادی دارد، زیرا جان و دل افراد زیادی در این کار مشارکت دارد.
یکی از معترضان گفت: من فکر می‌کنم یکی از اتفاقاتی که در دوچرخه سواری اعتراضی می‌افتد این است که شما می‌توانید فواصل زیادی را پوشش دهید. در فواصلی که شما پوشش می‌دهید، این فرصت را دارید که چشم اندازی از سطح شهر داشته باشید. شما می‌توانید نابرابری‌ها را مشاهده کنید، می‌توانید میزان محرومیت‌ها را مشاهده کنید. اگر تظاهرات شما به صورت پیاده روی باشد ممکن است نتوانید با یک مایل راه رفتن به همه ۷ محله مختلف شهر سر بزنید و نژاد‌ها و اقشار مختلف جامعه را مشاهده کنید. اما با دوچرخه سواری، شما می‌توانید به همه این محله‌ها سر بزنید.
پیتر کِرر گفت: ما حقوق خود را حقوق بر مبنای عدالت می‌نامیم. ما این جنبش را به عنوان یک بیلبورد متحرک تلقی می‌کنیم. این بیلبوردی است که آرمان ما را ترویج می‌دهد. آرمان ما همان نبرد علیه خشونت پلیس، بی عدالتی در نظام قضایی و تبعیض نژادی است. ما صرفاً اعتراض نمی‌کنیم! ما مثلاً نمی‌گوییم که بیایید اینجا تجمع کنیم و سپس به خانه برویم. ما معترضان را آموزش می‌دهیم که خودشان رهبر باشند. ما به افرادی که داوطلبانه متقاضی می‌شوند آموزش می‌دهیم که خودشان رهبری یک لشکر دوچرخه سوار را برعهده بگیرند. این دقیقاً کاری است که ما می‌کنیم.
بای باندستون، یکی از دوچرخه سواران خیابانی گفت: من ۱۶ سال دارم و فکر می‌کنم کمپین دوچرخه سواران بر روند بزرگ شدن ما تأثیر می‌گذارد، زیرا ما به افکار شکل می‌دهیم. نقش من این است که اعضا را هدایت کنم ترافیک را مسدود کنند. ما به همه می‌گوییم که به مردم احترام بگذارند، زیرا ما مثل آن دسته از معترضانی نیستیم که با مردم مقابله کنیم.
یکی دیگر از اعضای کمپین گفت: ما علیه مردم مبارزه نمی‌کنیم بلکه علیه پلیس مبارزه می‌کنیم؛ بنابر این اگر دیدیم که یکی دو خودرو می‌خواهند عبور کنند باید راه آن‌ها را باز کنیم تا عبور کنند.
یکی دیگر از معترضان دوچرخه سوار گفت: من فکر می‌کنم شروع به آموزش دادن دیگران بسیار مهم است، زیرا داوطلبان زیادی در اینجا داریم. ما باید مطمئن شویم که راهمان یکی است. زمانی که یکی از دوچرخه سواران به زمین خورد، باید دور او حلقه بزنیم تا زیر دست و پا نرود. من هیچگاه از این کار خسته نمی‌شوم، من از سبک زندگی گذشته خودم خسته شده ام.
یکی از رهبران گروه با استفاده از بلندگو به دوچرخه سواران گفت: این دوچرخه سواری‌ها را نه تنها به عنوان یک ورزش یا راهی برای خروج از منزل ببینید، - زیرا مدام در خانه قرنطینه هستید - بلکه از این فرصت استفاده و موقعیت را درک کنید.
این عضو ارشد کمپین افزود: این نوعی اعتراض است، میهمانی نیست، تفریح نیست. ما از دوچرخه به عنوان ابزاری برای اعتراض استفاده می‌کنیم. ما از اعتراض به عنوان ابزاری برای دوچرخه سواری استفاده نمی‌کنیم.